Wat een muziekspektakel! Prèsque du jamais vu – ‘authentieke’ bluegrass en cajun uit België, een belevenis. Wie deze muziek en ook een flinke scheut country en blues genegen is, moet zeker eens gaan luisteren naar de Riverside Hotel tour van Eriksson Delcroix. Americana à volonté. Ze kruiden hun muziek met geluiden uit de swamps van New Orleans, ze dompelen hun sound onder in de modderige Mississippi-delta, en creëren zo een avontuurlijk klankpalet, met nachtelijke geluiden uit de bossen en moerassen. De straffe band zit daar natuurlijk ook voor veel tussen – klasse op overschot met Bjorn Eriksson (gitaren en zang), Nathalie Delcroix (zang), Tim Coenen (drums), Alain Rylant (drums), Peter Pask (bas), Elko Bijweert (gitaar) en Karl Eriksson (banjo/accordeon/gitaar/mondharp). Deze laatste, vader van Bjorn, doet er af en toe nog een flink schepje boven op: als multi-instrumentalist sowieso maar zeker ook als voodoo-dokter van dienst, die exuberant uitgedost - denk aan de betreurde muziekdokter par excellence Dr. John – moeiteloos de show steelt. Wel altijd wel met sublieme muziek, dat spreekt.

Louisiana Hot begon met krekelgeluiden en mondde uit in een heftige en meeslepend trance en dance. Het tweestemmig gezongen Le Bayou De Mille Misères klonk broeierig sfeervol – de nachtelijke bayou van Louisiana was nabij. In het echt bestaande Riverside Hotel (ook de titelsong van het vierde album) in Clarksdale (Mississippi) logeerde Bjorn Eriksson tijdens een USA roadtrip en stelde hij ter plaatse vast dat er hem al heel wat illustere bluesmuzikanten waren voorgegaan en daar ook verbleven hadden. Een swingend nummer met afwisselende zang – het deed even aan iets van T. Bone Burnett denken, en dat is altijd een goed teken. Nog een muzikale vergelijking met de song Elizi, Ursule & Erzulie-Ge-Rouge, dat wel van de Canadese sound-wizzard Daniel Lanois had kunnen zijn, met daar bovenop nog een flonkerende Afrikaans klinkende gitaar.

De inspiratie voor Flat Earth Blues was evenzeer ontsproten uit een ontmoeting tijdens een reis door Louisiana, met een zonderling die geloofde dat de aarde plat was, en – meer nog - dat zijn geliefde ergens aan de onderkant zat! Blues gebracht met een vierkoppig gitaarfront (waaronder een scheurende slide). De traditional Les 'Ti' Blondes was doordrenkt van cajun - muziek van de Fransen uit Canada die in Louisiana een kolonie uitbouwden, gezongen in dat typische taaltje, een eigenaardige mix van Engels en Frans. Sterk.

Nog beter was La Danse De Mardi Gras, een lang nummer (+10') met pa Eriksson in een glorieuze hoofdrol, met zang en voodoo-swing. Zelfs een cover van Waylon Jennings stond op het repertoire: Sweet Mental Revenge. Sublieme country, liefhebbers van het genre weten genoeg. En daarna nog wat bluegrass, Sand Mountains, muziek uit The Blue Ridge Mountains waar Bjorn thuis mee opgegroeid was. Het leverde alvast een prachtig duet op van vader (op banjo) & zoon (op dobro).

Tijdens de bisronde met Snap off the Pearl Snap en My Babe bijna echte mardi gras toestanden - de hele bende mooi in een rijtje door de zaal, druk in de weer met fluitjes en trommels en alles erop en eraan. Concerto molto sublimo!

Marc Vos

Foto's © Yvo Zels